Voorlopig laatste verslag

Zaterdag 10 december al, en met muziek van Radio Veronica, ja, het tijdsverschil is hier 4 uur en 50 jaar, zet ik me weer even aan het schrijven. Grapje, ik kreeg een tip van AJ Beirens dat de oude programma’s van Veronica op internet te beluisteren zijn. Het gaat allemaal te snel hier in Paramaribo. Behalve met de muskieten, de blaffende honden en het zweten heb ik het hier reuze naar mijn zin. Maar blaffende honden bijten niet, zweten is gezond en er zijn hier momenteel geen opstoten van door muggen overgebrachte ziektes, dus het valt allemaal nog mee. De wind en de nu vaker voorkomende regenbuien brengen af en toe verkoeling.

Het ritme is hier drukker en afwisselender. Elke morgen vroeg op (afhankelijk van het werk 6 uur en 6.45 uur) en dus proberen tijdig te gaan slapen. Dat lukte niet altijd, want december is een drukke maand hier, met nogal wat avondactiviteiten. Door Facebook kon ik mijn verjaardag niet stilhouden, en dat heb ik hier 2 avonden gevierd, één keer met Tjitra en buurvrouw Annelies (die vanmiddag weer naar Nederland vertrekt), en daags daarna met mijn oud-studente (van de normaalschool/kweekschool in de jaren 70) Wonny en haar man Wally. Telkens in een goed restaurant, heel fijne conversatie, en ik mocht niets betalen. En met Annelies ging ik ook nog wel eens uit eten, of we leegden thuis een goeie (dure) fles Franse witte wijn.

Dus in de week is het werken geblazen, maar stress is er niet bij. Het gaat er hier overal heel relaxt aan toe, steeds tijd voor een babbeltje, en vooral niet te snel werken. Ik doe het werk heel graag. De mentorgesprekken zijn echt iets voor mij, de studenten zijn heel open en vinden het helemaal niet erg om hun (vaak bewogen) leven aan een bakra (Europeaan) te vertellen. En de kinderen met een handicap kennen me intussen al, dat klikt geweldig. Ik draai mee met de activiteiten, help met eten geven en 2 keer per week zwemmen. Intussen heb ik een vaste pupil, Isham, 15, maar hij ziet eruit als 11, en glimlacht altijd en is heel aanhankelijk.



De stagiaires van Vives Hogeschool Brugge spelen poppenkast voor de kinderen. De glimlachende jongen is mijn pupil Isham.



Maar ja, ik heb geleerd om me niet te hechten, het is altijd aankomen en weer vertrekken. O, en het idee van fietsen heb ik opgegeven. Te veel griezelverhalen. Een flinke wandeling in de koelere ochtenduren, een lift terug van een collega, en anders een taxi. Gaat best. Wat bijzonder fijn is: de directies en collega’s laten voortdurend merken dat je meer dan welkom bent, ze geven je veel vrijheid als vrijwilliger, en vinden het allemaal jammer dat ik hier maar zo kort ben: ‘U moet terugkomen, mijnheer Rudy!’. Dan denk ik wel even aan het vrijwilligerswerk bij ons, waar steeds meer (niet alle!) organisaties in handen komen van onervaren en zelfs onbekwame staf- en bestuursleden, die je wel eens lomp behandelen en te verstaan geven dat er genoeg vrijwilligers zijn, dat je niet echt nodig bent en je dus maar beter in de pas loopt. Het is alsof ik in Suriname (waar de mensen vaak 2 of 3 jobs hebben om rond te komen, en dus geen tijd hebben voor vrijwilligerswerk) alles terugkrijg wat me in België ontzegd wordt, en daar zou ik wel eens mijn conclusie uit kunnen trekken.

Mijn (voorlopig?) laatste week gaat hier in. Intussen, op Kajana, gaat het behoorlijk goed met mijn vervanger. Nelson presteert goed op school en is samen met Baas de beste van de klas. Dus Nelson heeft zijn welverdiende ‘schoenen met lichtjes’ van me gekregen. In januari hou ik in Gent een laatste briefing voor de stagiaires die in februari in de stad en op Kajana aan de slag gaan. Voor mezelf maak heel bewust geen plannen, noch voor Kajana, noch voor Suriname als geheel. Je mag niet blijven steken in de routine, en ik heb geleerd om afscheid te nemen zonder sentimentaliteit. Nu ja, afscheid, het werk voor stichting Degi Hati, Kosindo River Lodge en SPS doe ik gewoon verder.

In de hele wereld zijn opportuniteiten, maar ga ik daar volgend jaar nog zo over denken? Veel zal ook afhangen van de zinvolle invulling van mijn tijd in België, waar ik heb geleerd dat je niet altijd wordt geapprecieerd voor wat je jarenlang hebt gedaan.

Ik eindig op een vrolijke noot. De laatste week van mijn verblijf is traditioneel heel leuk. Er zijn een drietal kerstconcerten, van hoog niveau en in een weergaloze sfeer. Er is kerstversiering en -muziek in de straten van de binnenstad en in de winkels, scholen, instellingen,… En zondag kom ik in eenzelfde sfeer terecht, alleen een stuk kouder, maar dat vind ik niet erg. Spoedig weerzien met familie, vrienden en kennissen. Hopelijk vanaf januari veel aangenaam werk.

En ik verwacht een grote opkomst maandag 26 december om 16 uur in de kerk van Duinbergen, waar Davidsfonds Westkapelle opnieuw de Kerstsamenzang organiseert, en geld ophaalt voor de lokale stichting Degi Hati (waterleiding en zonnepanelen). Aan alle trouwe lezers, sympathisanten en sponsors: vrolijk kerstfeest en een fantastisch 2017!