Ik woon in de Sint-Jozefstraat

Nooit gedacht dat ik nog in de Sint-Jozefstraat zou wonen. Op nummer 13 dan nog. In de wijk Tourtonne, net achter de Combéwijk, waar ik in de jaren 70 twee gelukkige jaren heb doorgebracht (Prins Hendrikstraat). De wijken rond het centrum zijn genoemd naar oude plantages, en die hebben vaak Franse namen, gegeven door protestantse plantage-eigenaren (Hugenoten) die uit Frans-Guyana verjaagd werden door de toenmalige Franse koning. Klopt mijn historische kennis een beetje, Kenneth? Ik liep zonet door mijn oude straat op weg naar de hoogmis in de Sint-Petrus-en-Pauluskathedraal, recent gerestaureerd. Een imposant houten gebouw, met 2 torens. Ik ben niet zo’n kerkganger meer, maar in Suriname komt de spirituele kant makkelijker naar boven, en het is een manier om je aan te sluiten bij de gemeenschap. Zo doet ook mijn Nederlandse buurvrouw Annelies, over wie later, die nochtans Hervormd gedoopt is. Vroeger ging ik er elke zaterdagavond om 7 uur, maar van hieruit is een stevige eenzame avondwandeling geen aanrader. Om de kerk in het midden te houden ga ik vrijdagavond naar L… Paramaribo. Ik volg maar de Surinaamse stijl om voluit uit te komen voor je gezindheid, en open te staan voor de andere.

De hoogmis duurde een uur en 50 minuten, met 14 misdienaars, jong en oud, m/v, veel wierook, Gregoriaanse gezangen en wel 10 psalmen (in het Nederlands, eentje maar in het Sranan Tongo) waarvan telkens alle strofen door het kerkkoor en het refrein door iedereen werd meegezongen. De oude bisschop-emeritus, Mgr. Sichem, die ik ‘toen’ nog gekend heb, is hier vorige week begraven en bijgezet in de crypte. Een taalkundige opmerking: ook hier werd vandaag voor het eerst de nieuwe gemeenschappelijke tekst van het Onze Vader ingevoerd.
Op de terugweg nog wat fruit en groente gekocht aan een van de wel honderd kraampjes langs de Tourtonnelaan op de zondagse markt. Ja, ik ben in de stad, en het kan niet op!

Vorige vrijdag en acht dagen het vliegtuig terug genomen, uitgewuifd door jong en oud. En mijn huisje met zaal overgelaten aan Hansy de pompier uit het Leuvense, die intussen goed bezig blijkt. Voor mij was het helemaal niet emotioneel meer, dat is de gewenning. En dankzij internet blijven we toch bijna dagelijks contact houden.

Ik had me afgevraagd of ik in Paramaribo wel zou aarden. Maar het is echt een déjà-vu. Mede door de viering van 41 jaar onafhankelijkheid vorige week baadde de stad in de sfeer van toen, met de mij zo bekende muziek.



In de Palmentuin was er een gezellig volksfeest:



Annelies, die op hetzelfde erf woont, zij het huis vooraan, ik het huisje achterop, troonde me mee naar een paar avondvoorstellingen (een lezing met debat over de recente geschiedenis, en een muziekavond vol nostalgie). Telkens met nog een biertje achteraf. Paramaribo heeft nog een bruisend verenigingsleven met heel veel activiteiten.

1 uur 15. Even pauzeren. Ik ga mijn biefstukje klaarmaken, met gebakken aardappeltjes, en stoofprei uit de diepvries. … Was dat even feesten, zeg! De Surinaamse koeien zijn nog puur natuur, en het vlees is dus een beetje taaier, maar heel smakelijk. De lappen worden nog verkocht met een flink reepje vet eraan. Mijn witte bourgognewijn spaar ik nog wat, voor met de zalm. De grote supermarkt Tulip is op 5 minuten wandelen van hier, en ze hebben er zowat alles wat je ook bij ons kunt kopen. Ook Belgische merken. ‘Vlaamse frieten’, charcuterie, Franse en Hollandse kaas, diepvriesproducten, zuurdesembrood, roggebrood, keizerbroodjes en kraftkorn, croissants en baguettes van Délifrance. Voor wie Suriname heeft gekend in de jaren 80 en 90: de tijden van ‘pinaren’ (armoe lijden) zijn voorbij, tenminste: voor wie geld heeft. Dit even cynisch.

Eens rondkijken in mijn bungalowtje, met uitzicht op een kerkhof. Rondom shutters (van die vensters met openklapbare langwerpige raampjes), dus heel luchtig, een woonkamer, met divan, tv, keuken en gasvuur met oven (jaren 80) en een onmisbare grote ventilator, die ik ook in de slaapkamer kan zetten, zowel tegen de hitte (het is hier 4 graden warmer dan in het binnenland, wel wat meer wind), als tegen de muskieten (meer dan 4 keer meer). Klamboe is hier meer nodig dan in het binnenland. En natuurlijk douche en toilet. Enkel lauw water, geen warm, geen koud. Het kraantjeswater is nog steeds drinkbaar (best wel in de koelkast zetten). En er is wifi. Ook nu heb ik constant gezelschap en mag ik mijn etensresten delen, deze keer met Major, de herdershond, tevens privébewakingsdienst. Het erf en de 2 huizen is overigens helemaal met tralies en dievenijzers beschermd. Zal wel een reden hebben.

Eum, ja, ik was hier eigenlijk gekomen om te werken. Wees gerust, dat gebeurt ook nog. Met Tjitra bezocht ik alvast 2 plaatsen waar SPS stagiairs en vrijwilligers tewerkstelt. Een eerste wordt begeleiding van drop-outs (kinderen die niet meer naar school gaan), door ze een beroepsopleiding te geven. Er zal me gevraagd worden om gedurende 3 weken aan mentorschap te doen, dus begeleiding van de jongeren door ze af en toe te ondervragen en hun vooruitgang op te volgen in een verslag. Een tweede is een opvanghuis voor kinderen en jonge mensen met een meervoudige handicap. Er is zowel dag- als 24-uursopvang, en het mooie is dat wie er komt, ook op oudere leeftijd mag blijven. Ook hier ga ik een aantal keren meedraaien. Het is daar dat Annelies ook werkt. Zij (een Nederlandse weduwe, iets ouder dan ik) komt eveneens al voor het 4de jaar op rij telkens 3 maanden met SPS naar Suriname. Dit weekend is ze op vakantie … naar Kosindo! Benieuwd wat ze maandag zal vertellen, want als het haar daar bevalt, wil ze volgend jaar in mijn plaats 11 weken daarnaartoe.

Gisteren heb ik mijn fiets uitgetest. Viel mee, ook het links verkeer is geen probleem, maar alle fietsen van SPS hebben een achteruittraprem, en geen rem op het voorwiel. Dat laatste mag niet in België. Hier blijkbaar wel, waar in dit drukke verkeer plotseling hard remmen nochtans je leven kan redden! Ik heb Tjitra laten weten dat ik graag heelhuids naar België terug wil, en ik gerust wil sponsoren voor het laten plaatsen van handremmen vooraan op die fietsen. Ze gaat het onderzoeken. Intussen ga ik te voet en met een taxi. Dat laatste is heel efficiënt. Het grootste taxibedrijf werkt met een app op je smartphone. Die lokaliseert je op 2 m precies, en met 1 klik heb je een taxi besteld, op een bepaalde tijd of direct. Even later verschijnt nummer van de taxi, naam en foto van de chauffeur op je scherm, en kun je op de kaart de auto zien aankomen, met afstand en tijdsduur. Ik denk dat Uber in Brussel ook zo werkt; ik vind het in elk geval een prima snufje! Een taxirit binnen de stad kost afhankelijk van de afstand iets meer of iets minder dan een rit met een Lijnkaart bij ons. En er rijden er honderden!

Intussen ben ik de lodge niet vergeten. Gisteravond was ik op de jaarbeurs, en had daar een afspraak met Mme Prudent, de verantwoordelijke van de toerismedienst van Frans-Guyana, die ook toeristen uit dat overzeese departement van Frankrijk naar buurland Suriname wil sturen. Ik stelde – in het Frans - de lodge voor, vermeldde alle troeven, en wat haar ook charmeerde was het feit dat Jangjanman Frans spreekt, dat onze website ook in het Frans vertaald is en dat ook de boekingen in die taal kunnen gebeuren (door mij). Vrijwel uniek in Suriname. Misschien het begin van een nieuwe toeristenstroom?