Meester is gii

Vanmorgen (woensdag) opgestaan met een flinke Trumpkater, zoals wellicht velen onder jullie. De tijd zal het uitwijzen, maar ik krijg het steeds meer de indruk dat domheid en achterlijkheid het aan de top van landen en instellingen voor het zeggen krijgen. Ook dat is democratie, zeker? Wat baat het dat mensen mondig worden, zonder te zijn opgevoed tot kritische en bedachtzame burgers? Ze vallen ten prooi aan gewetenloze mooipraters; zo was het in de jaren 30, zo is het nu. Of ze krijgen een bepaalde functie en durven dan bij de minste schijn van risico geen verantwoordelijkheid op te nemen.

Hier ben ik voor Kajana aan het aftellen en kijk uit naar wat Paramaribo me zal brengen. Komende woensdag verwacht ik landgenoot Hansy, een brandweerman, die me hier zal aflossen (als het meevalt tot na nieuwjaar), en dan vertrek ik normaal vrijdag, als er een vliegtuig is.

Ik denk in alle bescheidenheid in deze kortere periode toch wat nuttigs te hebben verricht, een beetje zoals vorige jaren, en toch ook weer wat hoogten en laagten te hebben meegemaakt. Nu blijf ik dapper bij mijn besluit dat ik vooraf al had gemaakt: de cyclus van 4 jaar wordt hierbij afgesloten, en 2017 wordt een jaar van andere plannen en projecten. Zonder Suriname los te laten uiteraard, maar wel, dankzij internet, op afstand.

Zondag uitgenodigd op een dodenherdenking bij mr. Frits. Zijn overleden ouders waren katholiek gedoopt, en dus had hij de catecheet van het kerkje van Ligorio (de pater is er niet meer) gevraagd om wat gebeden te lezen. Daarna deed de hele familie rituele doeken op het hoofd en gingen enkele mensen buiten voor de open deur volgens de oude traditie een maaltijd bereiden en drank plengen voor de andere voorouders. Ik mocht het hoogst uitzonderlijk filmen. Zie hieronder.



In Suriname kunnen ze de kerk in het midden houden! Daarna aten we de bij die gelegenheid traditionele rijst met pindasaus, en een heerlijk stuk wildgebraad. En de meisjes van Kosindo hebben weer flink gedanst.



Die middag keerde ik in de gloeiende zon weer naar huis en viel meteen in slaap in mijn hangmat. Een uur later werd ik wakker met stevige hoofdpijn. Het vlees? Nee, geen buikkrampen. Natuurlijk, deshydratatie en een stevige hitteslag. Ik was vergeten om na die stevige wandeling voldoende water te drinken. Normaal doe ik als een kameel: alleen veel water 's morgens en 's avonds, maar dan blijf ik overdag in de beschutting van de zaal. 2 dagen flauwtjes geweest, beetje koorts, weinig eetlust. Thee van zoethout en enkele limoentjes vers van de boom hielpen me erbovenop.

Een topmoment: Nelson, mijn trouwe huishoudhulp, gaat al meer dan 2 jaar niet naar school. Hij kon immers geen papieren voorleggen van zijn vorige school in de stad, en zijn familie keek daar blijkbaar niet naar om. Daar hij blijkbaar op mij begon te rekenen om daar iets aan te doen, vroeg ik Tjitra gisteren of zij misschien die papieren kon halen op zijn vroegere school. Vanmorgen ging ze langs. Een uur later had ze alle documenten, en reed ze ermee naar het vliegveld. Twee uur daarna ging ik met Nelson en de documenten triomfantelijk naar het schoolhoofd. Morgen mag hij naar school. Het kan ook snel gaan. Misschien denkt hij later nog eens aan hoe zijn schoolcarrière toch nog is doorgegaan? En inderdaad (nu intussen donderdag) stond hij al om 6.30 uur aan mijn deur, want ik moest hem tegen 8 uur naar school brengen en we mochten niet te laat zijn. 13 jaar, naar het 3de leerjaar. Hopelijk gaat het goed. Want ik ben het die zijn rapporten en ev. klachten ga krijgen (en zijn schoolgeld betaal, gelukkig een kleinigheid).

Trager gaat het met de aangekochte apparatuur voor de zonne-installatie. Nog niet aangekomen. Het zal voor mijn opvolger zijn. Maar goed, ik had toch altijd voldoende stroom voor koelkast, 2 laptops, x aantal gsm's en verlichting. Bioscoop was er niet bij. Oorzaak: geen avondlijke lantifaja, stroom van de dorpsgenerator, waarmee ik vorig jaar altijd een reserve kon opbouwen. 1 keer kreeg het dorp een hoeveelheid brandstof cadeau van Digicel, de concurrent van Telesur, die van de nieuwe mast. En wat deden ze? Een hele nacht groot feest, tot zonsopgang stroom. Behalve in mijn wijk, want er was een zekering kapot. De volgende avond was die hersteld, maar toen was de brandstof weer bijna op. Dus welgeteld 1 avond heb ik alle 5 de laptops in 1 keer kunnen opladen. Altijd weer moest ik kinderen teleurstellen die de laptops wilden gebruiken. En wat begrijpen ze daarvan? 'Meester is gierig'. Waarom laad ik niet gewoon alles op tot alle reserve op is en ik ook in het donker zit? Zo is het leven hier toch?