Op dreef na moeizame start

Het was/is een illusie te denken dat je met een goede voorbereiding en veel elektronica, zonne-installatie,… ingedekt bent tegen het onvoorziene dat nu eenmaal meester is hier in de jungle.

Alles wat technisch zoal mis kon gaan, ging ook mis. De solarinstallatie deed het fantastisch, tot ik doorhad dat die de hele tijd op de meegeleverde volle batterijen teerde; eenmaal die bijna leeg (na een weekend van 6 uur film in de avonduren met de 350 W beamer), was het afgelopen met de pret. Het lukt niet om de batterijen weer tot een stabiel niveau te krijgen, dus bij volle zon werkt alles wel, maar zodra het weer een beetje overtrekt moet ik uitpluggen wat kan. De koelkast, die ik laat draaien van 10 tot 17 uur, doet het al bij al nog heel behoorlijk. De drank is koel en soms heb ik ijsblokjes. En: kaas! Een Franse fotograaf is hier even op safari en vroeg of hij iets uit de stad moest meebrengen. Hebbes! En hij had nog een goede smaak ook: geitenkaas, brie,Port Salut,… Ik heb hem natuurlijk goed ontvangen (Frans was weg met een groep), dus ik moest de honneurs waarnemen en met hem eten en zo ... Behoort ook tot mijn taken hier.

Ideaal ware het, mocht er als aanvulling ’s avonds weer stroom van het dorpsnet zijn. Maar er is een slecht contact in de schakelkast van mijn solar, en misschien is het te lage rendement daaraan te wijten. De leverancier zal een vervangkast sturen met het vliegtuigje (wanneer?), en ik moet dan per kerende de mijne voor nazicht meegeven. Hoe dan ook ga ik uitbreiden tot 3 panelen i.p.v.2.

Na 10 dagen liep ondanks alle voorzorgsmaatregelen het scherm van mijn mooie HTC smartphone uit, zo goed als onleesbaar en dus onbruikbaar. Er Ik had natuurlijk een reserve mee, maar daarvan bleek bij de laatste simkaartwisseling een stukje afgebroken van de kaartlezer, dus ook noppes. Gelukkig had mr. Frits nog een toestelletje waarmee ik kan bellen en internetten (ook hotspot voor mijn laptop), maar helaas 2G en natuurlijk geen Viber en Messenger. Zo doe ik het nu al 3 weken. Dezelfde dag bij dezelfde Nederlandse leverancier een identiek model besteld (en hopen op refund als ik de kapotte in december terugstuur). Bleek die nu na 2 weken nog steeds niet opgestuurd. Nog eens gemaild en nu gaan ze met veel excuses een identiek toestel sturen dat wel op voorraad is, maar een andere kleur, alsof me dat iets kon schelen. Er werken blijkbaar ook veel Surinamers in Nederland (sorry).

Bijna elke avond heb ik weer mijn vaste ‘klantjes’ om wat mee te eten (wel helpen koken) en dan ’s avonds op mijn laptop een filmpje te bekijken. Tot die goeie Baas mijn laptop klaar wou zetten en struikelde over de benen van Enthousiast. Luide bons, een in paniek schreeuwende Baas, en ik had het gauw gezien: geen toegang meer tot de interne harddisk. Disk kapot en alle gegevens weg. Dat hoorde ik spoedig, want Jangjanman heeft hem mee naar de stad genomen, waar Tjitra een goede hersteller kent die in een Dell-zaak werkt. Intussen hersteld, nieuwe harddisk, Windows 10 teruggezet. 120 EUR. Kon erger. Eerstdaags heb ik hem terug. Mmm, de volledige back-up van mijn kapotte smartphone stond natuurlijk veilig … op mijn laptop. Maar ik heb wat getoverd en ben erin geslaagd om mijn muziek, agenda, contactpersonen en apps over te zetten van de smartphone met (bijna) onleesbaar scherm op een van de pc’s die door Knokke-Heist zijn geschonken, en waarop ik nu deze tekst tik.

De kapotte laptop was even een knauw in mijn ijzersterke (?) zenuwen. Jangjanman stelde daarom voor dat ik als tolk mee zou gaan op 2-daagse jungle-expeditie met een koppel Duitsers. Zelf bleef hij liever thuis. Ja, dat zou mijn zinnen verzetten. Na een halfuur hingen ze me al de keel uit: een man die in Zuid-Amerika had gewoond als kind, en daarom dacht dat hij ‘de inboorlingen’ kende en alles beter wist, en dan ook nog om de haverklap de prijzen wou heronderhandelen. Zijn vrouw (?) was een onnozel poppetje dat ons een uur deed wachten (om haar teennagels te lakken?). Na drie kwartier bereikten we een waterval. Drie sterke mannen van Kosindo slaagden er niet in om de boot (veel te groot volgens mij bij deze lage waterstand) te slepen, en we geraakten er niet over. Hadden ze gedacht dat wij konden helpen? Ik kreeg de logge mahoniehouten boot nog geen millimeter vooruit, en de toeristen weigerden zelfs. Einde van de excursie, toeristen boos en wilden uiteraard geld terug, maar wie moest in het Duits onderhandelen? Juist. Heel ontspannend.

De computerlessen dan. De kinderen hadden een week tijd om in te schrijven. 3 SRD (75 cent, ten bate van de projecten hoor) voor de 10 lessen. Dit om een engagement te creëren zodat ze de lessen zouden blijven volgen. De laatste dag schreef 1 meisje in, dochter van een verpleegster van de polikliniek, een Aucaanse, niet eens een Saramaccaanse dus. Dat spreekt boekdelen over de motivatie van de mensen hier. Intussen nog 1 jongen. Van de 10 afgestudeerden van vorig jaar, wil niemand een vervolgcursus, ze zijn volleerd, toch? Zolang ze maar games kunnen spelen. Maar goed, intussen zijn mijn 2 leerlingen al 1 keer gekomen, en die les viel mee, dus nog 9 te gaan.

Gelukkig heeft de protestantse school me gevraagd om 4 dagen per week telkens om 8.30 uur om beurten 1 klas te ontvangen om educatief met de computer te leren werken. Vorige week maandag zouden we beginnen, alles stond klaar en dan kreeg ik bericht of ze een week later mochten starten, want er waren deze week maar 2 juffen aanwezig. Ook een paar volwassenen hebben me gevraagd om wat les te geven op maat.
Sinds mijn nieuwe regenton hier staat, had het nog geen druppel geregend. Dat ik nog drinkwater had, was te danken aan de enorme ton van de openbare Makandischool hier vlakbij, waarvan ik (gelukkig?) de enige gebruiker was. Die school (1 kleuterklas, en een 1ste leerjaar) is immers 3 dagen open geweest met 1 juf, die er daarna de brui aan gaf.
En toen begon het tij opeens te keren. Samen met de natuur. De avond van Halloween (wordt hier niet gevierd) begon het te overtrekken, een frisse wind stak op, zalig, en het weerlichtte. Toen vielen de eerste druppels. En brak de hel los. Met bakken stroomde de regen, urenlang. Van knetterend vuurwerk tot knallen als van een ontploffing. Ik dacht dat alle huisjes zouden gaan drijven en in een kolkende rivier zouden wegdrijven richting stad. Maar alles kan hier tegen een stootje, en tegen de morgen was het alleen een beetje slijkerig. En was er weer een blakende zon. Mijn regenton van ca. 600 l was in 1 nacht vol! Diezelfde dag zijn 2 juffen aangekomen, zijn de scholen compleet en in werking. En is er bij meester Frits een zoontje geboren. En vanmorgen maandag kwam klas 2 voor het eerst samen met juf voor een computerlesje. En overleed een oude basja (schepen) die al een tijdje ziek was.

Het alledaagse leven verloopt verder prima, volop eten en drinken, vriendelijke mensen, ’s avonds wat lezen en naar de lokale radio van mr. Frits luisteren, want ja, films in HD vereisen een snelle processor, en die hebben de notebooks niet… Verder probeer ik me zo nuttig mogelijk te maken met brieven schrijven naar schoolbestuur en pers, en nogal veel voor de lodge te doen (tarievenlijst verscherpt en pakketten uitgebreid, mailing bij reisbureaus; zie http://surinamelodge.nl ;link kopiëren en in je browser plakken).

Wat de waterleiding en fundraising betreft: we plannen bij de kerstsamenzang op 26 december in Duinbergen – dan ben ik net terug - een korte gelijktijdige tv-verbinding via internet te verzorgen met Kajana. Het tv-kanaal is al open en vertoont momenteel een diashow van de waterleiding, binnenkort met actueler foto’s. Neem maar een kijkje: http://www.ustream.tv/channel/zPzyNvM9LcN (link kopiëren en in je browser plakken) .Want intussen heeft iedereen die een aansluiting wou, ook effectief water. Toch is er nog veel geld nodig voor een efficiëntere pomp en hopelijk ooit voor een drinkwaterfilter. Dank aan de milde schenkers, en het kan dus nog steeds: rekeningnummer op aanvraag, gewoon even mailen of reactie plaatsen.

Beste vrijwilligers en stagiaires, het is niet zo dat alles steeds maar tegenslaat hier. Maar je moet er wel tegen gewapend zijn. Wat mij betreft: er zijn nog altijd veel mooie kanten aan werk en verblijf hier, maar het gaat nooit vanzelf.