Al weer thuis op Kajana

Twee verslagen kort op mekaar, maar ja, ik heb veel te vertellen. Het is nu vrijdag 10 uur, een stralende ochtend met een zoel windje, 27°, gevoel 34. Ik zit in mijn zaal (met aan alle kanten ramen of deur). De kleine ‘lichtmotor’ (hulpgenerator die ik van Jangjanman leen) staat te ronken achter het huis, en een wirwar van kabels zorgt ervoor dat alles (6 laptops, soundbox, reservebatterij en x aantal mobieltjes van de hele buurt) in 3 uur tijd min of meer wordt opgeladen. Benzine is duur. Tante Boter heeft haar naaimachine aangesloten. Boko, Seeigi en Baas zijn aan het computeren - spelletjes, want de lessen zijn nog niet begonnen. Milda heeft net de ‘vaten’ gewassen en Ciara en Morena daarna mijn kleren, handdoeken, lakens. Alles in mijn badkamer. Nu ligt de was te drogen op het gras. Gegarandeerd droog tegen vanavond. Beloning: stukje peperkoek, Wasa beschuitje met pindakaas of een koekje, maar dan moeten ze eerst de mieren verjagen uit de koekendoos. Uit de radio komt muziek van Will Tura, Heintje, de Heikrekels; pure nostalgie, het ‘Hollands’ uurtje op nationale radio Apintie, zo ver van de stad niet te ontvangen maar een aantal uur per dag via internet gerelayeerd door lokale radio Maife ergens aan de Pikin Rio. Aanvaardbare ontvangst dankzij mijn buitenantenne. Naar mr. Frits’ lokale radio (alleen ’s avonds) heb ik nog niet eens kunnen luisteren wegens andere activiteiten.

Maar eerst even de draad opnemen van vorige week. Die vrijdag heb ik inderdaad, weer met juf Edith, de laatste boodschappen gedaan. Toch handiger dan alleen. Zij kreeg natuurlijk ook een cadeautje. Schoenen konden we nog niet kopen, want ze wist de maten niet. Klapstuk: mijn koelkast, een kleine, vooral zuinige Daewoo, 25 W/uur, en een gasfornuis met 3 pitten. Belde Frans me die avond nog op: ik moest die spullen zaterdagmorgen samen met de chauffeur gaan ophalen en met de boot meebrengen. Dat is hier heel normaal.

Zaterdag verliep de reis naar wens. Op Atjoni niet te lang moeten wachten op een Lanti Boto (lijnboot, best te vergelijken met onze belbussen, dus op aanvraag worden mensen onderweg opgehaald en afgezet in een van de paar honderd dorpen). Eenheidprijs, zoals bij De Lijn (50 SRD pp + 10 per stuk bagage). De SRD staat intussen op 3,9 voor een EUR. Ik was deze keer de enige met veel bagage, dus in een halfuur passeerden we de watervallen van Tapawatra, waar Gran en Pikin Rio samenvloeien in de Boven-Suriname. Het was 17.30 uur toen we op Grandam aankwamen, waar Jangjanman met zijn eigen boot en enkele assistenten klaar stonden om me naar Kajana te brengen. Dat bespaarde me een overnachting onderweg, want de lijnboten stoppen met varen tegen valavond. Het schemerde al flink toen we de trappen van Kajana bestegen. Het ontvangstcomité stond klaar: de mensen van de lodge en zowat alle kinderen van de buurt. Iedereen een brasa. Zoals beloofd was mijn huisje schoongemaakt, maar o verrassing: zo leeg als wat! Aangezien ik nu rechtstreek huur aan Frans ‘Jangjanman’, en niet meer via Frits, had Frits alle huisraad (die van hem bleek te zijn) en zelfs zijn regenton, weggehaald, in de veronderstelling dat Frans het huis zou meubileren. Dat krijg je als je niet communiceert. Dus heeft Frans inderhaast nog een bed geplaatst. Ik mocht natuurlijk wel komen eten bij hem, en de volgende dag samen met Nederlandse gasten. Die waren heel verrast dat ik alles over hen wist. Ja, ik doe de boekingen en facturering voor Frans vanuit België (onbezoldigd), dus ik weet wie er in de lodge binnen- en buitengaat.

Intussen heb ik weer bijna alles. En wat ontbreekt brengt Edith mee (leve WhatsApp, even een boodschappenlijstje en klaar). Zij komt eerstdaags met het vliegtuig (gecharterd door Onderwijs, en weer eens met ettelijke dagen vertraging omdat de staat de vliegfactuur nog niet heeft betaald) tot Kajana, en dan met de boot naar haar nieuwe school in een dorp meer stroomafwaarts. We zullen haar missen. Die scholen hadden allemaal op 1 oktober moeten beginnen, maar in het binnenland is nog geen onderwijzer te zien.

De kinderen waren natuurlijk opgezet met de cadeautjes. Ik heb hun schoenmaat opgenomen, en juf brengt de schoenen mee. Wegens de verlengde vakantie probeer ik de buurtkinderen wat bezig te houden, ’s avonds eerst een uurtje fuif (in het donker, maar dat zijn ze al gewoon) en dan film kijken met 12 op mijn bed/divan tot de accu van mijn pc het begeeft. Mijn lamp op minizonnecellen doet het redelijk, maar als ik er ook mijn slokop van een smartphone mee oplaad, is het vroeg donker … Maar vandaag vliegt Frans naar de stad. Hij heeft er een vergadering (OMT) en haalt (hopelijk) maandag de zonnepanelen en het materiaal op, en een regenton – voorlopig halen de meisjes op hun hoofd regenwater voor me uit de ton van de school, 100 m verder. Woensdag komt een installateur. Als alles goed gaat, is er tegen volgend weekend dolle pret, want volop stroom. Het fornuis doet het goed, en Seeigi is weer kok. Nu nog de koelkast draaiende krijgen.

Ik wacht met het installeren van Windows op de twee oude notebooks tot ik zeker ben van de stroom, want een computercrash door stroomuitval tijdens een installatie kan ik hier missen als de pest. Daarna pas beginnen de reguliere computerlessen, in samenwerking met Frits. Maar ik heb intussen al een volledige doorlichting gemaakt van de tarieven van de lodge. Er blijken na samenspraak met Frans maar een paar kleine verschuivingen nodig om alles concurrentieel en toch een beetje winstgevend te houden, en dat ga ik nu op de website aanpassen. Die website vind je op surinamelodge.nl.

Intussen kennisgemaakt met een minder prettig aspect van de lokale fauna. Gisteren wou ik zoals elke late namiddag gaan zwemmen in de rivier. Bij het aantrekken van mijn zwembroek voelde ik opeens een steekvlam door de top van mijn wijsvinger gaan, en zag ik nog net een kleine schorpioen wegrennen. Eerste reactie: gelukkig zat die aan de buitenkant van mijn broek. Ik weet (eigenlijk te) weinig van die dingen, maar Frans was in de buurt, en kon me direct geruststellen. Ik hoefde nog niet dood, maar kleren altijd eerst schudden. Even mijn vinger in benzine drenken (niet aansteken!), en een aantal uren leven met de pijn (wesp x 10; hoewel, hoe meet je pijn wiskundig?). En dat bracht me tot het inzicht (nuttig voor een jonge lezer) dat elke pijn draaglijk is, als je maar niet gaat flippen. Het is de angst die je doet verkrampen en pijn erger maakt. Als je weet dat het overgaat, dat er niets ergs aan de hand is, en dat pijn maar een signaal naar de hersenen is, kun je ermee leven. Dus ik ben toch maar gaan afkoelen in de rivier. ’s Avonds heb ik het rustig gehouden: de kinderen in de zaal laten fuiven en met oortjes in de verste hoek van mijn tuin naar klassieke muziek geluisterd en van de weergaloze sterrenhemel genoten. Nu is die vingertop nog een beetje gevoelloos, als met een blaar. Dus beste vrijwilligers en stagiaires, geen angst, de mooie kanten van een verblijf op Kajana primeren nog steeds op een paar kleine ongemakken. En, jongedames, skypen gaat onverhoopt perfect, ook met beeld, als je een 4G smartphone hebt. Alleen kost het nogal wat aan data.

Tot gauw maar weer. Je kunt me ook volgen op Facebook en Twitter.