Back in town

SCROLL DOWN FOR ENGLISH

Uiteindelijk ben ik toch vrijdag laatst naar de stad teruggekeerd, want het vliegtuig van maandag was niet gegarandeerd (vliegt maar als er genoeg passagiers zijn). Mooi afscheid donderdag, mijn laatste lesdag. De kinderen hebben allemaal een tekening voor me gemaakt en voor me gezongen, en mr. Frits heeft daar een collage van gemaakt, en er ook nog een zelf vervaardigd mooi versierd houten toiletdoosje met spiegeltje aan toegevoegd. En vrijdag heeft hij me op tot op het vliegveldje begeleid. Een minuscuul vliegtuigje van 10 plaatsen, 5 indianen (het toestel was eerst naar Palomeu gevlogen), 2 Nederlandse vrijwilligers uit de stad (van wie 1 opstapte bij een tussenlanding in Djumu), en 2 dames, 1 dokter die 6 maanden in Nickerie had gewerkt en 1 psychologe – die 2 waren in Kajana en hebben heel wat van mijn laatste schooldag met mijn smartphone gefilmd.

Diezelfde avond ben ik in Het Vat (the place to be voor expats en de Surinaamse beau monde) friet met een heerlijke saignante biefstuk gaan eten; ik kon het niet laten. Dan nog even wat gaan bijpraten met Tjitra, die wat mensen van een ander project had uitgenodigd op een etentje bij een Chinees. Voor dat laatste moest ik dus wel forfait geven. Verder dolce far niente in Paramaribo; niet te vroeg opstaan, ontbijtbuffet (ja met kaas, en krentenbollen, en yoghurt, watermeloen, …). Een wandelingetje en nog wat nodige inkopen in de stad, dan een glaasje zuurzak op een terras aan de Waterkant, lunch in de Gadri (authentiek Surinaams), siësta, nog wat kuieren, avondeten met aperitief (caipirinha) in Het Vat. Al naar een mooi kerstconcert geweest in de prachtig gerestaureerde kathedraal (helemaal in hout opgetrokken). 2 uur. Tijd voor lunch.

Heerlijk Surinaams gegeten, biertje gedronken, Belgische espresso (Miko) na. Morgen dinsdag zal Tjitra contact met me opnemen. Benieuwd. Hoop dat ik wat omhanden krijg, want hoe aangenaam het leven hier ook is: verveling dreigt anders toch toe te slaan.

Het weer is helemaal omgeslagen. Veel wind, veel wolken, vaak fikse (soms langdurige) buien, maar toch nog temperaturen tot zo’n 31 °, gevoelstemperatuur rond de 40. Dat is de ‘kleine regentijd’, die meestal tot eind januari duurt. Eigenlijk best aangenaam, als je uit de regen kunt blijven.

Raar, maar Kajana lijkt al weer een verre – maar mooie - droom. Niet gedacht dat het afscheid zo makkelijk zou vallen, maar zij zijn het gewend, en ik intussen ook als ervaren reiziger. Ik hou ook goed contact met het thuisfront, wat maakt dat mijn agenda voor januari ook al weer flink gevuld is, met nieuwjaarsrecepties, vrijwilligerswerk, vergaderingen, … Back to normal. En dat mag best. En ik verlang al naar de sneeuw in Seefeld, eerste helft februari.

Gisteravond (dinsdag) werkdiner gehad met Tjitra. Positief over de hele lijn. Tjitra zit boordevol plannen om haar projecten hier nog meer uit te breiden. Ze was opgetogen toen ik haar zei dat ik (uiteraard onder voorbehoud van onbekende factoren) bereid was om volgend jaar oktober nog eens voor 3 maanden te komen. Kajana of iets anders? In elk geval in het binnenland …

Over een uurtje steek ik de straat over voor een saunabeurt in Hotel Torarica, om weer helemaal proper en paraat te zijn voor de feestdagen, zoals ze doen in Estland. Tjitra probeert om voor vanavond nog een samenkomst te organiseren met mr. Frits, die zijn school wat vroeger gesloten heeft om naar de stad te komen. Hij heeft heel wat te regelen met de directie Onderwijs Binnenland. En vrijdagavond vier ik het traditionele Lichtfeest in besloten kring.

Donderdag. Toen ik gisteravond in het hotel kwam na een gezellig avondje met Tjitra en mr. Frits, merkte ik een kloppende pijn aan een krabwondje onderaan mijn been, en een licht gezwollen voet. Blijkbaar had het zalfje onvoldoende gewerkt. Vanmorgen even naar de dokter. Die keek bedenkelijk: direct een verband, antibiotica en morgen terug voor nazicht. Beenwondjes loop je hier heel gemakkelijk op, een combinatie van insecten, warmte en vochtigheid. Komt wel goed.

Toch zoals beloofd nog wat commentaar over deze toch wel heel bijzondere hoofdstad. Groot-Paramaribo en omgeving telt zo’n 300 000 inwoners. Het is een smeltkroes van creolen, Hindoestanen, Javanen, Chinezen, Libanezen en alle mengvormen, en je ziet er ook meer en meer toeristen (vooral Nederlanders) en Europese, Amerikaanse, Braziliaanse en Chinese werknemers en zakenlui. Je geraakt niet uitgekeken op die bonte mensenmassa als je een terrasje meepikt aan de Waterkant of in het winkelcentrum (Domineestraat – Maagdenstraat – Heerenstraat …). Echt mooi volk! Met Nederlands kun je er overal terecht, behalve in de Chinese supermarktjes; daar ben je nog altijd beter af met Sranan Tongo, voor mij geen probleem. De mensen hoor je tijdens hun conversatie probleemloos hoppen tussen die 2 talen (zoals destijds in Brussel). Alleen is het Nederlands hier de ‘chiquere’ taal. De niet-creolen gebruiken daarnaast ook nog hun eigen moedertaal. De binnenstad heeft een prachtige architectuur (houten koloniale gebouwen, allemaal witgeschilderd). Zie foto’s. Daarbuiten is er wel wat meer variatie, van modern tot oud en vervallen. In de winkels is zowat alles te koop zoals bij ons. Helaas voor het land is er hier wel 95 % import, uit Azië, Amerika en Europa.

Zo, zondagavond ben ik thuis, en mijn trouwe schoonmaakster heeft vandaag al gezorgd voor een smetteloos appartement, verwarming en koelkast aan, en … de kerstboom opgezet. Vrolijk kerstfeest, trouwe lezers!

-------------------------------------------------------------------------

Last Friday I went back to the capital, in a very small aeroplane. The day before, the kids celebrated me with songs and drawings. A Dutch tourist who attended class was so kind to film some fragments of my last school day.

The same evening I had steak and chips (national Belgian meal). For the rest: dolce far niente: no alarm clock, delicious breakfast buffet at my (very nice and well situated) hotel, strolling through the city centre, relaxing in a sidewalk café, lunching in a typical Surinamese food restaurant, having delicious (and cheap) cocktails, sauna and pool, Christmas concert in the splendid wooden cathedral.

The weather has changed, though. Small rainy season, lots of wind (nice), many showers (refreshing), but still temperatures between 30 and 24 (at night). In the meantime Kayana seams a far-away dream. I thought farewell would have been more difficult, but they are used to it, and so am I (as in Estonia). And January will be back to normal, with a rather full agenda (new year’s receptions, voluntary work, …) And I’m already looking forward to my snow vacation in Austria the first two weeks of February.

I had some meetings with Tjitra (my project responsible). She has a lot of plans for the coming year, and was delighted to hear that I’m thinking of coming back next October. Kayana? I hope so, but certainly somewhere in the jungle.

What’s Paramaribo like? It has (if you count the neighbouring little towns) about 300 000 inhabitants, a melting pot of creoles, Hindustani, Indonesians, Chinese, Lebanese and a mix of all that, you see more and more tourists (especially Dutch), and a lot of European, American, Brazilian, and Chinese employees and business people. It is so nice to watch all those beautiful people when sitting at a sidewalk café at the river bank or downtown. You get along everywhere in Dutch, and people jump the whole time from Dutch (the official and cultural language) to Sranan Tongo, the creole language, also used as a lingua franca throughout the country. The city centre has a splendid architecture, all white wooden buildings in a typical colonial style.

So, I’ll be home by Sunday evening, ready to celebrate Christmas with the family. Merry Christmas to you all!