School

SCROLL DOWN FOR ENGLISH

Ik heb jullie lang laten wachten, maar dat lag aan technische
problemen; mijn tekst (maak ik eerst in Word) was allang klaar. Soms
is de website ‘Waar ben je nu’ overbelast (er zijn heel veel reizigers
onderweg!). Dan is mijn smartphone nat geworden en perte totale. Dus
terwijl ik dit schrijf, zit ik te wachten op een nieuwe die wordt
overgevlogen uit de stad. Ik was van plan een nieuwe te kopen bij
terugkeer, maar ja … Zonder smartphone geen verbinding met mijn
laptop. Dus als je dit leest, is het al weer in orde. Ik heb een
reserve gsm mee, hoor, maar daarmee kan ik alleen bellen en mailen.

De tweede schoolweek zit erop, dus hoogtijd om te vertellen hoe het er
daar aan toe gaat. Tenslotte: het was voor de school dat ik hierheen
ben gekomen, toch? Op 1 oktober: lerarenvergadering. Wie was aanwezig?
Meester Frits Dinge, juf Graziella, toevallig ook getrouwd met een
Dinge, en ikzelf. Het werd dus meteen een crisisvergadering. Komen er
nog onderwijzers? Wie weet? Gaan we beginnen, of wachten, zullen we de
hoogste klas meteen doorsturen naar de andere school? De Makandischool
is gesticht door meester Frits uit onvrede met de EBG (Evangelische
Broedergemeente)-school, waar nog de aloude Bijbelse tradities
bestaan, het slaan van de kinderen incluis. En dan moet hij ‘zijn’
kinderen daar terugsturen? Net nu zijn school erkend is als openbare
school en er onderhandelingen bezig zijn over de verhuur van de
lokalen, eigenhandig door hem en zijn familie gebouwd, aan het Land?
Maar het Land (= de staat) moet nu ook de onderwijzers leveren, de
hand- en werkboeken, … Waar blijft alles? Mmm, juf Graziella, bent u
bereid groep 1 en 2 (= bij ons 2de en 3de kleuter) samen te nemen? Een
pruilmondje, een zucht: ja, we zullen het ze in Paramaribo maar weer
makkelijk maken … Blijft groepen 3 en 4 (1ste en 2de leerjaar, verder
zijn ze nog niet). Euh, Mr Rudy, als u nou eens groep 4 zou nemen en
ik groep 3 … Ik had het voelen aankomen; een beetje komen helpen in
een klas … Wel ja, u bent geen onderwijzer, maar u hebt een
pedagogisch diploma, en ik zal u een beetje wegwijs maken. Wat kon ik
anders doen, tegen beter weten in?

En ik werd voor de leeuwen gegooid, 3 jongens en 14 meisjes tussen 7
en 9 jaar, net niet allemaal de tropenversie van ADHD. Zwoegen,
afzien, en warm … Uitgeput was ik, om 12 uur, vlug een broodje, een
drankje en gaan liggen, en rond 4 uur gaan zwemmen om weer een beetje
fit te worden. En daar zie ik dus ook nog eens ‘mijn’ kinderen terug,
zonder schooluniform of wat dan ook nu. ‘Meester Rudy, mij kooien
(gooien)’. Na 3 dagen van ploeteren en onzekerheid (‘zo haal ik nooit
de eindtermen’) liet ik het Frits ook duidelijk merken. En dan kwam
hij eindelijk op het idee dat ik zelf al had geopperd, maar er was
zogezegd geen groot genoeg lokaal: ‘We gaan verhuizen naar de grote
zaal die aan jouw woning is aangebouwd (en die een tijdje dienst had
gedaan als protestantse kerk tot de dominee er de brui aan gaf); ik
geef les aan de graadklas en jij gaat rond tijdens de oefeningen en
helpt ze met hun opdrachten.’ Natuurlijk!

En zo gaat het tot nu toe prima. Ik heb mijn zelfvertrouwen terug,
zeker nu ik zie dat het bij meester Frits net zo’n vrolijke,
chaotische bende is zoals bij mij. En ik die dacht dat het aan mij lag
... ‘De lat niet te hoog leggen, meester Rudy, we doen wat we kunnen
en roeien met de riemen die we hebben’. Dat wil zeggen: de helft van
de kinderen heeft geen eigen papier of potlood, en onze voorraad is
armtierig. Gommen en ander materiaal worden gedeeld. Het peil van
groep 4 is zowat dat van halverwege leerjaar 1 bij ons. Enkelen kunnen
met moeite lezen. 8 – 4? Vingertjes … Maar telkens wanneer ik een kind
iets heb doen snappen, ben ik doodgelukkig. En nog nooit heb ik zo
dicht bij mijn werk gewoond, nl. in hetzelfde gebouw. Gelukkig heeft
de zaal ook een deur aan de achterkant, anders liepen de kinderen over
mijn stoep voorbij mijn open voordeur de klas in, maar mr. Frits heeft
begrip voor mijn privacy.

Ik heb nog meer geschreven, maar dat verstuur ik heel binnenkort.

---------------------------------------------------------------

Two school weeks have past already, time to tell you how things are
going over here. Well, it was for school I came here in the first
place, wasn’t it? 1st Oct: teachers’ meeting. Who were there? Master
Frits, headmaster, miss Graziella, married to someone of his family,
and … myself. So it became a crisis meeting. Were there still teachers
to come? Who knows? Are we going to start, or wait, or send the
highest class to the other school? Our Makandi (= together) School was
founded by master Frits because he did not agree anymore with the
Evangelic school because of the old-fashioned Biblical tradition, also
beating children as a punishment. Sorry Dana, but you know how I also
feel about (CERTAIN) biblical traditions. And then send his kids back
to that school, just when his school got its recognition by the State?
But now the State has to send teachers and books, … When? So finally
miss Graziella agreed to take the 2 infant classes. Then master Frits
asked me to take 2nd primary class (the highest for the moment). And I
honestly tried. Hard. Sweated. Despaired. 3 boys and 14 girls, 7 to 9
years old, very, very hyperkinetic. Without knowledge of method,
customs, … At noon I was exhausted, quick lunch, lied down and slept,
then had a refreshing bath in the river, where I met the same kids,
now without school uniform or anything. ‘Master Rudy, will you throw
me?’
After 3 schooldays master Frits realised that had not been a good
idea. So now class 1 and 2 are joined together, he teaches and I help
the kids individually. And this is working perfectly. It is what
volunteers and trainees normally do, by the way. Level is very low,
but every time I manage to make them understand something, I’m ooh so
happy!