Nog 4 dagen / 4 more days to go

SCROLL DOWN FOR ENGLISH

Nog niet in Suriname: de KLM-vlucht gaat maandag om 11.10 uur op Schiphol de lucht in. Wellicht een volle vlucht, want het luchtverkeer tussen Suriname en het oude moederland is bijzonder druk. En zeker aan het begin van een schooljaar: 1 oktober. Niet moeilijk, als je weet dat zowat de helft van de Surinaamse bevolking in Nederland woont.

Ik heb die exodus weten gebeuren, midden jaren ’70. 25 november 1975, Suriname, toen nog rijksdeel van het Koninkrijk der Nederlanden, werd onafhankelijk. Niet naar de zin van veel mensen die vreesden voor hun (sociale) zekerheden, en met hun Nederlands paspoort nog vlug de overkant opzochten. Ik was toen al meer dan een jaar in Paramaribo, waar ik les gaf aan een onderwijzersopleiding (2 schooljaren lesgeven in een ‘ontwikkelingsland’ betekende toen vrijstelling van legerdienst). Het land heeft een woelige tijd gekend, maar toen ik 7 jaar geleden nog eens een kijkje ging nemen als toerist, zag ik dat het weer goed was. En wist ik: ik ga daar ooit nog eens meehelpen in een project. Nu ik met pensioen ben, was ik dus niet te houden …

Paramaribo is me te goed bekend, en het ‘echte’ Suriname is volgens kenners het binnenland, merkwaardig genoeg bewoond door zowel ‘inheemsen’ (de nieuwe naam daar voor de indianen), als door afstammelingen van Afrikaanse slaven, een paar honderd jaar geleden gevlucht uit de plantages, en een nieuw leven begonnen in het Amazonewoud. Voor ze op de plantages aankwamen, waren ze al flink dooreen gemengd, zodat ze mekaars talen niet verstonden. Zo vormden zich eenvoudige mengtalen uit Engels, Nederlands, Portugees (deze taal alleen bij de Saramaccanen, die slaven waren op plantages van uit Brazilië verdreven joodse eigenaars). En toch ook wat Afrikaanse woorden. Ook hier springt het Saramaccaans eruit, omdat het heel veel woorden bevat uit West- en Centraal-Afrikaanse talen, dan nog met hun oorspronkelijke tonen. ‘Deze man’ (Surinaams Nederlands van ‘a man disi’; een manier om ‘ik’ te zeggen) spreekt een behoorlijk mondje Sranan Tongo (de dagelijkse omgangstaal in heel het land, gegroeid uit de mainstream van die creolentalen), en verstaat dan ook grotendeels de dialecten van het binnenland, behalve toch wel dat Saramaccaans (Saamáka Tóngo) zeker!

En precies daar ga ik naartoe. Naar het dorpje Kajána aan de Gran Rio (Gaán Lío), een aftakking van de Surinamerivier, zowat in het midden van het land. En op het einde van de technologische beschaving, want zo’n paar jaar geleden kwam er een gsm-mast, de verste in het land. Hoera, de smartphone mag mee, en er is zelfs mobiel internet (zij het 2G, dus net genoeg voor mailtjes en zo). En voor deze blog, die ik heel regelmatig hoop te verzenden.

Ik ga dus naar Kajana en ik neem mee: weinig kleren, en vooral een hoop technologie: naast 2 mobieljes (1 voor de Sur. en 1 voor de Belgische simkaart om sms’jes te blijven ontvangen), volgepropt met muziek allerhande, een kortegolfradio (niet voor Radio Vlaanderen Internationaal, want die zitten alleen nog op internet, maar om Radio Apinti (=’tamtam’) te ontvangen, het populairste radiostation in Paramaribo. Mijn laptop, boordevol films – de avonden zullen lang zijn, en een e-reader waar ook al heel wat literaire klassieken op staan. Ik hoop mijn Knack wekelijks erop te kunnen downloaden – zou moeten lukken. En een led-campinglamp, én een batterijlader om dat alles draaiende te houden, want er is alleen ’s avonds elektriciteit. Verder heeft Viviane gezorgd voor de nodige vitamientjes ter vervanging van het verse biovoer waar ik aan gewend ben. Allemaal manieren om het primitieve leventje, waar ik tenslotte zelf om gevraagd heb, toch wat te lijf te gaan. Over wat ik allemaal in Paramaribo zal moeten doen en kopen, lees je in de volgende blog.

O ja, ik heb de meesten onder jullie zomaar toegevoegd aan mijn mailinglist. Je kunt je onderaan elke mail natuurlijk op elk moment uitschrijven. Wie de link van iemand anders toegestuurd krijgt, kan zich ook inschrijven om telkens een e-mail te krijgen als er een nieuwe blog is. Dat alles ergens in de linkerbalk. Daar vind je ook foto’s en een algemene introductie over het project ('Reisdetails'). Je kunt ook commentaar publiceren (doen!) of als je het persoonlijker wilt houden, e-mailen.
Tot gauw vanuit Paramaribo!

PS: GEBRUIK NIET DE ONDERSTAANDE LINK OM TE BELLEN
-------------------------------------------------
Tere tere,
Not yet in Surinam: my KLM flight takes off from Schiphol Amsterdam on Monday 23rd Sept (Urve’s birthday!) 11.10am. Full plane as usual, because half of the Surinam people are living in Holland (of which it was a colony). And school year begins on the 1st of October.

I witnessed that exodus. In 1975 Surinam became independent, but many people chose for Holland for (social) security reasons, as long as they had their Dutch passports. At that moment I was teaching Dutch at a teachers’ training college in their capital, Paramaribo. At that time, young Belgian males could work in a developing country for 2 years, instead of serving in the army. The young independent country knew some quite tough years, but when I visited the country as a tourist some 7 years ago, I saw that everything was back to normal, so I decided to do some voluntary project work as soon as I retired from work.

Paramaribo is too familiar to me, so now I’m heading for the ‘real’ Surinam, the Amazon Forest. Strange phenomenon: the indigenous Amerindians have their villages there, as well as the descendants of African slaves, the so-called ‘Maroons’, who fled from the plantations a few hundred years ago. It is a Maroon village I’m going to, Kajana (you read it as Est. Kajaana). It is situated at the shore of the Gran Rio, just after it splits from the Surinam River, right in the centre of the country, and at the end of technology, as a few years ago it got a pylon for mobile telephony and data, the farthest in the country. So: I’ll be able to communicate (at a bitrate somehow like in Pariisi …).

To cope with ‘primitive’ circumstances I’ll take some technology along: smartphone with my favourite music, laptop with the hard disk full of good films, short wave radio, e-reader full of downloaded (free) classics, on which I also hope to be able to download (text-only) my favourite weekly magazine. The rest I’ll have to buy in the capital, Paramaribo. My next blog (with pictures – they have wifi there) will be from there.

This blog site is Dutch, but I’m sure you’ll find the way to read about the project ('Reisdetails'), load the pictures etc., all at the left side of this screen. You are also free to publish a comment, or send me a more personal message through Facebook.
Read me soon from Paramaribo! Lugemiseni!